باد، پیچید در ترانه ی برگ

برگ،لرزیداز بهانه ی باد

هر کجا برگ خشک بود،افتاد

باغ نالیدو گفت:

                    -باد،مباد-

در شگفتم،گناه باد چه بود؟

برگ،خشکیده بود،باد ربود.

باد،هرگز نبود دشمن برگ

مردن برگ،دست باد نبود.

زندگی ذره ذره میکاهد

خشک وپژمرده می کند چون برگ

مرگ،ناگاه می برد چون باد ،

زندگی کرده دشمنی،یامرگ؟

برگ خشکم به شاخسار وجود

تا کی آن باد سرد،سر برسد

تو هم ای دوست،ذره ذره مکش!

تا نخواهم که زود تر برسد.!