می رفت و گیسوان بلندش را

بر شانه می پراکند،

شب را به دوش می برد

همراه عطر عنبر سارا.

در موج گیسوان بلندشان

تابیده بود شب را

آرام،مثل زمزمه ی آب،می گذشت

با اختران به نجوا.

همرار گیسوان بلندش

خاموش،مثل زیروبم خواب،می گذشت

پشت دریچه ها

چشم جهانیان به تماشا .

می رفت-با شکوه ترازشب-

همراه گیسوان بلندش

تا باغ های روشن فردا.

یلدا!